Queue time

Toen ik in het verre verleden op een weekenddag samen met mijn comrades naar een dancing in Bolsward ging, bleek iedere keer opnieuw een groot aantal andere jongelui op hetzelfde idee te zijn gekomen. Gezellig toch! Het was dan echter wel iedere keer opnieuw weer dringen geblazen om binnen te komen. Niemand wilde ál te lang wachten voor hij of zij een voet over de drempel van die dancing zou kunnen zetten. En geen van ons allen dacht erover om dan keurig in een queue te gaan staan wachten, tot hij of zij aan de beurt was om naar binnen te gaan.

Maar wat mij dan opviel was dat ik dan iedere keer eerder binnen was dan mijn comrades. Dat kwam in mijn beleving niet omdat ik meer opdrong in die groep wachtende mensen. Wat dat betreft hield ik mij wel gedeisd. Maar in tegenstelling tot mijn comrades positioneerde ik mij wel altijd direct bij de muur, aan de voorkant van de grote groep jongelui. En waardoor het dan kwam wist ik niet precies, maar dan was ik wel altijd eerder binnen dan de andere jongens waarmee ik was gekomen.

Iedere keer opnieuw had ik succes met die strategie van positionering in de groep wachtenden. Kwam dat doordat ik als gespierde jongeman meer kracht kon uitoefenen op de andere mensen die stonden te dringen om daar binnen te komen? Of speelde er iets anders mee? Loopt de groep mensen op die plaats in de groep wachtende mensen soms vlotter door, dan in de groep wachtende mensen op een plaats die zich meer centraal in die groep bevindt? Is daar enig bewijs voor te vinden? Daar zou eens een leuk wetenschappelijk onderzoekje naar kunnen worden uitgevoerd. Men kan in ieder geval wel beredeneren dat er in het midden van een dergelijke groep zich eerder congestieproblemen zullen gaan voordoen dan in de periferie van die groep wachtende mensen. Net als in een trechter met nauwe uitloop waarin men een flinke hoeveelheid zand heeft gedaan.

In Engeland hebben mensen die op toegang naar een theater (of iets dergelijks) moeten wachten, wél de gewoonte om keurig in een rij te gaan staan. Een dergelijke wachtrij staat bekend als 'queue'. En het werd in vroegere tijden in ons buurland als een ernstige overtreding van de fatsoensnormen ervaren als men zich niet aan de ongeschreven regels voor wachtende mensen in een queue hield. De norm waarop deze regels zijn gebaseerd is een onderdeel van de gehele Engelse 'way of life'. Al de normen, al de regels en al de gewoonten van een land bijeen kan men samen vatten onder de term cultuur. En wat die cultuur betreft kan men stellen dat die van de mensen uit Engeland als hoogstaand werd ervaren. He was een cultuur die bij andere mensen een hoog aanzien genoot. En de Engelse bevolking was lange tijd zeer trots op hun eigen cultuur. Jammer dat de algemene waardering voor de Engelse cultuur op zeker moment in het verleden een flinke knauw heeft gekregen. Namelijk door de rellen van de voetbalfans uit Engeland. Wie had ooit verwacht dat er uit dat land op zeker moment zoveel 'schuim' zou kunnen opstaan. Nu is in alle landen op de aarde beslist veel 'schuim' aanwezig. Maar toch niet in Engeland, was heel lang het heersende beeld. Dat even ter zijde!

De tijd die mensen kwijt zijn aan het wachten in een queue staat bekend als 'queue time'. Dit is eveneens de benaming voor de wachttijd van een product of een dienst tussen de verschillende stappen die benodigd zijn om te worden gemaakt en/of om te worden uitgevoerd. De vraag doet zich ten aanzien van de queue time voor hoe men zou moeten handelen om de wachttijd voor het binnenkomen van een bepaald gebouw zo veel mogelijk te gaan beperken. En waar men zich dus in de queue zou moeten positioneren om een zo gunstig mogelijke plaats ten opzichte van de anderen te verkrijgen.

Het lijkt er al met al op dat men zich daartoe niet naar het centrum van de queue zal moeten begeven, maar eerder naar de verste buitenkant ervan. De queue time lijkt daar het kortst te zijn.